maandag 4 mei 2009

Voorbereidingen Rondreis door het Zuid Westen van de USA
Toen we eenmaal de keuze voor de VS hadden gemaakt moesten daarna nog vele keuzes gemaakt worden; auto of camper? Welke route? Welk reisbureau/vliegmaatschappij en wat leg je vooraf vast en wat regel je ter plaatse? Wij wilden graag eerst beslissen over het vervoermiddel dat wij ter plaatse zouden gaan gebruiken omdat dat voor een deel de route zou bepalen (met een camper mag je in de zomer bijvoorbeeld niet altijd de Death Valley in).
Om de keuze auto of camper te maken gingen we naar de Vakantiebeurs in Utrecht. Daar kom je dus echt geen stap verder mee. Buiten dat Amerika slecht vertegenwoordigd was op de beurs staan er alleen individuele autoverhuurbedrijven zoals Hertz en Alamo. En de informatie die je krijgt strekt niet verder dan “hier is een folder, kijkt u maar op onze site”. De Amerika specialisten (zoals Jan Doets en Variety travel) waren er niet. We zijn ons toen maar gaan richten op de reisbrochures van verschillende locale en landelijke aanbieders en reisboeken. Vooral het “camper leven” sprak ons erg aan, toch een stuk avontuurlijker dan een hotelkamer. Over het op vakantie gaan met een camper is veel info te vinden, alleen de kosten van het huren (all incl) werden voor ons niet echt duidelijk. Hoewel met de camper toch wel een erg avontuurlijk gevoel moet geven was het feit om niet te weten waar je aan toe was voor ons uiteindelijk de reden om te kiezen voor een auto. We wilden wel wat luxe, want je zit immers lange afstanden in de auto. Uiteindelijk hebben wij gekozen voor een full-size auto (Ford Taurus) met een never lost systeem.
Of je zo’n navigatie systeem echt nodig hebt wisten wij vooraf ook niet, maar het idee dat je een goede routewijzer bij je hebt is prettig. Hertz is het enige verhuurbedrijf dat dit never lost systeem aanbiedt; hetgeen de keuze voor een verhuurmaatschappij makkelijk maakte. Bij de voorbereiding merkten we al snel dat de prijzen van de vliegtickets enorm verschillen. Het gaat allemaal per categorie. En een categorie is dan niet gebaseerd op luxe maar op goedkope en dure stoelen in exact dezelfde rij!. Vroeg (in januari als je in de zomer naar de VS wilt) boeken is dus verstandig. De prijzen van business class vliegen zijn 100% hoger dan economy class. Uiteindelijk hebben wij een vlucht via United Airlines geboekt. Waarbij we vliegen op Los-Angeles en een tussenstop hebben in Washington.
De planning is dat wij 20 juli om 20.00 uur in Los Angeles aankomen en 17 augustus om 7.30 uur vertrekken (om de 18e in Nederland aan te komen). Je weet natuurlijk nooit of je vertraging hebt en zo ja hoeveel maar gezien de tijdstippen hebben wij er voor gekozen om voor de eerste en laatste nacht een hotel vooruit te boeken in de buurt van de luchthaven (Hacienda Hotel). Zo weten we ten minste zeker dat we niet ’s avonds laat, als we moe zijn van de vlucht, nog op zoek moeten naar een hotel.
De vraag “boeken we alle hotels alvast vooruit” komt dan vanzelf op. Wij zijn niet de types zijn om ’s middags om 16.00 uur al op onze dagbestemming te zijn. De andere kant is dat de vakanties waarbij wij ’s avonds om 22.00 uur nog steeds geen hotel hadden gevonden nog steeds op mijn netvlies staan. Feit is dat je jezelf met vooraf boeken wel erg vast legt en dat leek ons met zulke grote afstanden en veel bezienswaardigheden weer niet zo verstandig. Uiteindelijk hebben we wel de hotels in de nationale parken “Grand Canyon” en “Death Valley” via het reisbureau vastgelegd. Hoewel we –volgens de planning- in het weekend in Las Vegas zijn boeken we daar ter plekke. Voor San Francisco hadden wij wel een lijstje met voorkeur hotels aangelegd. Deze voorkeur was vooral gebaseerd op “gratis parkeergelegenheid” (hoe Hollands) omdat parkeren bij het Hotel in San Francisco kan oplopen tot $ 30,= per nacht. 
De voorbereiding bestond verder vooral uit veel lezen, zowel in reisboeken als reisverslagen op internet. Uiteindelijk werd al snel duidelijk dat iedereen die naar het Zuidwesten gaat ongeveer dezelfde route maakt en minimaal Los Angeles, San Franscisco, Yosemite, Death Valley, Las Vegas, Moab, Grand Canyon, en Phoenix aandoet. Zo ook wij. 
De planning was op voorhand:
Los Angeles, Annaheim (universal studio’s), Palm Springs, Blythe, Phoenix (2 nachten), Flagstaff, Tusayan (Grand Canyon en helicoptervlucht), Cameron, Moab (2 nachten), Capital Reef, Bruce Canyon, Springdale, Las Vegas (3 nachten), Death Valley, Bishop, Yosemite park, San Francisco (3 nachten), Monterey, Ventura Beach, Los Angeles. Totaal bijna 5400 km, die volgens planning geheel met Jos aan het stuur zal worden afgelegd.


Hieronder volgt het reisverslag van onze eerste trip naar de USA. We wisten toen nog niet dat het zeker niet onze laatste zou zijn.
Aan de rechterkant van het verslag vind je een gastenboek. We zouden het leuk vinden als je daar een korte reactie achter zou laten. Ook vind je aan de rechterkant de links naar onze andere reisverslagen.

Jos & Esmée
Dag 1 Etten-Leur --> Los Angeles 10 mijl/ 16 km
woensdag 21 juli 2004


Om half 7 uit bed, alsof het een gewone werkdag wordt. Nog snel even een ontbijt met “restjes” en dan naar het station. Trein van 7.55 uur en wonder boven wonder rijden de treinen vandaag op tijd en geheel volgens plan zijn we om 9.45 uur op Schiphol airport. Daar maken we alvast kennis met een zéér Amerikaans trekje, dat we nog vaak zullen tegen komen “Stay in line”. Als we langs de incheckbalie de route willen “afsnijden” (er staat immers niemand dus waarom het hele parcours afleggen?) worden we bruusk teruggestuurd en in een volledig lege rij geplaatst en als we duidelijk maken niet van dit soort bureaucratie te houden worden we terstond naar de security check gestuurd; koffers open. Niks anders te vinden dan kleding en boeken, dus koffer dicht en we mogen alsnog inchecken. We vragen om wat ruime plaatsen met meer beenruimte voor Jos, en die krijgen we! Er kan tevens alvast een stoel gereserveerd worden voor het traject Washington D.C. –Los Angeles; daar krijgen we op dezelfde rij een plaats. Rij 17 precies achter de buisness class. Wij weten al meteen voor welke plaatsen wij op de terugreis gaan,….
Bij de douane glippen twee dames voor omdat ze laat zijn en het vliegtuig moeten halen. De douanier laat hen echter toch hun minimale handbagage openmaken. Later vertelt de douanier ons dat dit “werkende dames” uit Letland zijn, die genoeg verdiend hebben en nu naar huis gaan. Wij kenden deze vorm van gastarbeiders nog niet.
Vervolgens maken we de gebruikelijke gang langs de tax free en koffie corner, wisselen € 100,= voor dollars en gaan aan boord van United Airlines. Prima vlucht, al duurt de vlucht wel erg lang. Gelukkig is er een lunch, wijntje, filmpje (privé-scherm), radio, kun je het vliegtuigje op de kaart volgen en krijg je een dekentje en een kussentje. Om de tijd wat te doden proberen we tussendoor wat te slapen, wat mij beter afgaat dan Jos.
En dan zijn we in Washington, Dulles. We hadden verwacht dat het allemaal wel snel zou gaan maar dat verliep anders. We moeten eindeloos lang in de rij staan voor de immigratie, waar een vriendelijk ogende dame iedereen verplicht te doen wat zij wil en geen enkele, maar dan ook geen enkele tegenspraak duldt. Maar afijn na 1 uur (!) hebben we het bonnetje in ons paspoort en kunnen we naar de security. Ze hebben weinig vertrouwen in hun Europese collega’s want het wordt allemaal dunnetjes overgedaan en de koffers moeten opnieuw worden ingecheckt. Ook de schoenen moeten uit.
Maar dan is het ook echt achter de rug en hebben we nog 2 uur voordat we verder vliegen. We gebruiken de transfer om even een hapje te eten en kennis te maken met Amerikaanse gewoontes als “wait to be seated” en (zeker voor een luchthaven restaurant) royale fooien.
Waar een Atlantische vlucht erg aangenaam was, is een binnenlandse vlucht erg schraal. Een biertje kost opeens $ 5,= en de mate van service is plots gedaald; na de verplichte versnaperingen lijkt het personeel zich verstopt te hebben en zijn nergens meer te vinden.
Als we op LAX geland zijn gebruiken we de courtesy telephone om een shuttle van het hotel te regelen. Had niet gehoeven omdat alle hotels shuttlebusjes hebben die af en aan rijden. Ook de incheck om 21.45 uur in het Haciënda geeft de binnenkort vertrouwde “Stay in Line”en “next in line please”.
Goed hotel: ATM tegenover, grote supermarkt erbij die 24 uur per dag open is (de volgende dag meteen lid geworden omdat dit de mogelijkheid biedt om van aanbiedingen te profiteren). En dan snel naar bed om een gebrek aan slaap na een reis van zoveel uur enigszins te compenseren. Het was echter 04.00 uur voordat we allebei sliepen.
Dag 2 Los Angeles --> Anaheim 87 mijl/ 139,2 km
donderdag 22 juli 2004


’s Ochtends nemen we de hotelshuttle terug naar de luchthaven. We hebben er voor gekozen om de auto vandaag pas op te halen zodat we zeker weten dat we de dag rustig beginnen. Gisteravond zijn we –hoewel we het wel tig keer tegen elkaar hebben gezegd- vergeten de terugvlucht te herbevestigen, dat doen we dus maar meteen.
Onervaren als we zijn laten we ons op de eerste de beste stop op de luchthaven afzetten,…. Blijken wij bij hal 1 te staan en naar hal 6 te moeten. We wennen op deze manier meteen aan het grootse van de VS. Bij het herbevestigen moeten we eerst ons naam en de entreetijd noteren terwijl we meteen aan de beurt zijn. Een fenomeen wat we nog vaker zullen meemaken. Daarna gaan we met de Hertz-shuttle naar de ophaalplaats. We denken de auto meteen mee te krijgen, we hebben immers vooraf gereserveerd. Maar we moeten gewoon 45 minuten in de rij staan. Daarna staan we wel weer snel buiten. We hebben het volledige pakket bij de auto genomen (volle tank benzine, extra bestuurders, onbeperkt milage, airco, cruise control, never lost systeem en alle verzekeringen) ze hoeven ons dus niets extra meer proberen te verkopen. Hetgeen ze dan ook niet doen. Er wordt uitgelegd waar de auto staat en de sleutel zit er al in. Er loopt echter niemand mee naar buiten om e.e.a. uit te leggen; alles wijst voor zich. Het lukt ons wel om de auto te starten, maar niet om hem te laten rijden. We merken meteen dat niet alle Amerikanen even behulpzaam zijn, want als ik hulp vraag aan een voorbijgaande man snauwt hij “ik werk hier niet”. Gelukkig is er even later een vrouw die ons wil helpen. Blijkt dat je de rem ingedrukt moet houden als je de auto in de “drive” zet. Als we even nagedacht hadden, hadden we dat zelf kunnen bedenken natuurlijk. Laten we het maar op de zenuwen voor de vakantie houden. Bij de uitgang van het parkeerterrein wordt de auto nog gecheckt op de mijlenstand en evt. beschadigingen en kunnen wij op weg.
De never lost blijkt heel eenvoudig te werken. Er zit tevens de “Yellow Pages”op waardoor we een verkort zoeksysteem hebben om op hotel te zoeken. Het is een geweldig systeem waar wij iedere vakantiedag blij mee zullen zijn. En al gaande weg leer je steeds meer mogelijkheden van het systeem. Zijn geld van $4 per dag zeker waard. In het hotel laden we de koffers in en gaan echt op weg. De eerste bestemming is Santa Monica Beach. En dat is meteen echt vakantie. Hoewel het prachtig weer is, is er bijna niemand op het strand te vinden. We blijven een uurtje zitten en vervolgen dan via Venice Beach onze weg naar LA-centrum. In Venice Beach maken wij kennis met het parkeerbeleid van de Amerikanen. Schijnbaar willen ze echt geen paar meter lopen want de parkeerplaatsen langs het strand kosten $5,= en zijn helemaal vol. De straat er achter is het parkeren maar de helft van de prijs en twee straten verder kun je gratis parkeren. Er is volop plaats dus wij parkeren heel Hollands twee straten verder. Venice Beach heeft een levendige boulevard met veel kleurrijke figuren en straatartiesten. We lunchen aan de boulevard en vervolgen dan ons weg naar het centrum van LA. Daar maken een tochtje door Hollywood & Beverly Hills, nemen een kijkje bij Mans Chinese Theater (Ook hier parkeren wij twee straten verderop (een beperkte tijd) weer geheel gratis) en lopen over de Walk of Fame om de hand- en voetafdrukken van vele beroemde filmsterren te bekijken. Als echte toeristen kopen wij 4 Los Angeles T-shirts voor $10,=. Hoewel echte toeristen? Thuis zullen we ontdekken dat we niet 1 foto hebben gemaakt van al deze toeristische hotspots. Gelukkig zijn het plaatsen die we regelmatig op tv hebben gezien dus zitten ze toch in de herinnering.
Aan het eind van de middag begeven we ons richting Anaheim waar we via het reisbureau al een kamer hadden geboekt bij Ramada Inn. Hetgeen toch wel erg relaxed is voor zo’n eerste dag. We besluiten niet lang op zoek te gaan naar een restaurant en ons te laten verrassen door de culinaire kwaliteiten van het restaurant op het motelterrein. Een prima keuze want zowel de vis als de steak zijn prima. We gaan vroeg naar bed en slapen beiden prima.
Dag 3 Anaheim -->Yucca Valley 209 mijl/ 329,6 km
vrijdag 23 juli 2004

In verschillende reisverslagen hadden wij gelezen dat het verstandig was om een piepschuim koelbox aan te schaffen, dus wijst de receptionist ons de weg naar de “Food for Less” supermarkt (vergelijkbaar met de Aldi-markt) waar we er voor nog geen $3,= al een koelbox in ons bezit hebben. Verder nog een mes en een snijplank gekocht voor de toekomstige picknicks en toen konden we op weg. De planning was dat we vandaag naar de Universal Studio’s zouden gaan. Ik ging er vanuit dat de studio in Anaheim naast Disneyland was gevestigd, vandaar ook de overnachting in Anaheim. Hoe ik daar nou bij kwam geen idee, maar het ligt dus veel meer richting Hollywood. We besluiten daarom vandaag niet naar Universal Studio’s te gaan.
In verschillende reisverslagen hadden wij gelezen dat het verstandig was om een piepschuim koelbox aan te schaffen, dus wijst de receptionist ons de weg naar de “Food for Less” supermarkt (vergelijkbaar met de Aldi-markt) waar we er voor nog geen $3,= al een koelbox in ons bezit hebben. Verder nog een mes en een snijplank gekocht voor de toekomstige picknicks en toen konden we op weg. De planning was dat we vandaag naar de Universal Studio’s zouden gaan. Ik ging er vanuit dat de studio in Anaheim naast Disneyland was gevestigd, vandaar ook de overnachting in Anaheim. Hoe ik daar nou bij kwam geen idee, maar het ligt dus veel meer richting Hollywood. We besluiten daarom vandaag niet naar Universal Studio’s te gaan. We sluiten de vakantie immers ook in Los Angeles af en hebben voor die laatste dagen toch geen programma. De geplande eindbestemming van vandaag blijft ongewijzigd: Palm Springs.
’s Ochtends is het al vroeg lekker weer maar vanaf 11 uur wordt het opeens erg warm. Het is heerlijk rustig op de weg waardoor je meteen het weidse Amerika gevoel krijgt. Als we de Interstate 10 verlaten om de afslag naar Palm Springs te nemen wordt het landschap werkelijk desolaat. Een stenige droge bodem met overal windmolens! In Palm Springs doen we een luxe winkelstraat aan waar veel winkels gesloten zijn; zomer sluiting in verband met het warme weer. Andere winkels hebben daar wat opgevonden en hebben een soort sproei-installatie aan de luifel hangen waardoor er een fijne nevel neerdwarrelt en het minder warm lijkt. Aan de andere kant van de stad bezoeken we nog een overdekt winkelcentrum en kopen een batterijoplader voor het Amerikaanse elektriciteitsnet. We besluiten niet in Palm Springs te blijven maar alvast door te rijden naar Yucca Valley. In Yucca Valley vinden we een slaapplaats bij Motel Sands. Helaas een motel zonder zwembad. We doen wat inkopen bij het er naast gelegen winkeltje; een zonnehoed en omdat er een magnetron op de motelkamer stond kopen we een magnetronmaaltijd. Dat hebben we dan ook een keer geprobeerd maar wij zijn geen magnetronmensen; dus was het meteen de laatste keer. ’s Avonds zijn we naar het Desert Christ Park gereden; een park waar het verval heeft toegeslagen. ’s Avonds nog een drankje voor de deur van het motel gedronken en redelijk op tijd naar bed.
Dag 4 Yucca Valley –-> Phoenix 355 mijl/ 568 km
zaterdag rijdag 24 juli 2004


Vandaag zijn we vroeg wakker dus waarom zouden we blijven liggen. We nemen een snel ontbijt en om 6.30 uur stappen we in de auto, op weg naar Joshua Tree N.P. Meteen als we de auto starten gaat het lampje “oliepeil” weer branden. Voor de zekerheid controleert Jos het oliepeil maar dat is in orde. We zijn er niet gerust op en bellen Herz. Hier moeten we een bandje inspreken met je telefoonnummer en dan wordt je teruggebeld. Waarschijnlijk vinden ze een Nederlands mobiel nummer bellen te duur, want er is nooit gebeld. Uiteindelijk gaan we toch maar op pad. Hoewel het nog geen 7 uur is, is het ruim 23˚C. Onze redenering dat het in Amerika dus tot 11 uur ’s ochtends aangenaam is klopt niet. In Joshua Tree N.P. ontmoeten de Mojave- en de Colorado woestijn elkaar. De Colorado woestijn is een laagland woestijn die tot een hoogte reikt van 900 meter en daar de Mojave woestijn (tot een hoogte van 1730 meter) ontmoet die aanmerkelijk “koeler”en vochtiger is dan de Colorado woestijn wat zich uit in een totaal verschillend landschap. Wij komen Joshua Tree N.P. binnen via de Mojave woestijn, bekend om zijn Joshua Trees.
Bij het park aangekomen is het rangerhuisje leeg. Mooie gelegenheid om nog naar de toilet te gaan en wat water te drinken. Na 5 minuten komt de ranger terug van een wandelingetje en kopen wij een nationale pas zodat we meteen toegang hebben tot alle parken. Gewapend met plattegrond en een Nederlandstalige brochure gaan wij het park in. Het is nog heerlijk rustig op de weg; op 4 mountainbikers na is er niemand te zien. De rust is overweldigend. Een grote asfalt weg in een prachtig niemandsland. En natuurlijk overal Yucca’s. We hebben gelezen dat deze bomen wel 9 meter hoog kunnen worden, dus wat we hier zien zijn nog maar de kleintjes. We begeven ons naar de Hidden Valley waar we een wandeling van 1 mijl maken. We moeten toch erg wennen aan de warmte zo op de vroege ochtend; qua afstand is 1 mijl natuurlijk niet zo ver maar door de temperatuur was het lang genoeg. We rijden naar het uitzichtspunt Keys View (1583 m). Ondanks het mooie weer is het erg heiig waardoor we niet zo ver kunnen kijken. We vervolgen de route naar de Chola Cactus Garden. Omdat het nog steeds rustig is op de weg (10 auto’s gezien in de afgelopen 2,5 uur) ga ik achter het stuur zitten. Op voorhand is afgesproken dat we allebei zouden rijden. Maar we weten ook beiden dat we dat ons ieder jaar voornemen maar dat het er nooit van komt. Maar nu het zo rustig is, kan ik de kans ook niet aan mij voorbij laten gaan.
Stel dat Jos zijn been breekt, dan moet ik toch kunnen rijden? Het rijden in een automaat valt mee. Het is opvallend in dit park hoe snel de omgeving veranderd. De Yucca’s maken abrupt plaats voor cactussen; teken dat we nu in de Colorado woestijn zijn. Opeens beseffen we ons dat –in onze zoektocht naar de 9 meter hoge Yucca- we de kleinere exemplaren zijn vergeten te fotograferen. Aangezien de door ons genomen route ons niet naar de grote boom heeft geleid hebben we net als in Hollywood geen foto’s. We nemen ons voor dat dit ons niet meer zal overkomen. Bij de Chola Cactus Garden aangekomen maken wij de gemarkeerde wandeling. De Cactussen zijn wel allemaal het zelfde wat de wandeling weinig spectaculair maakt. We vervolgen onze weg richting de uitgang van het park waar wij het vistor center Cottonwood onze waterflesjes nog even bijvullen en Jos weer op de bestuurdersplaats gaat zitten: 40 mijl lijkt mij voldoende ervaring. Daarna vervolgen wij onze weg naar Blythe. Deze weg is echt zoals we Amerika hadden voorgesteld; lang, rustig en met een prachtig uitzicht. De weinige auto’s die wij zien zijn vrachtwagens of uitgebouwde campers. Het zijn complete huizen en de auto wordt meegenomen op de aanhanger! We lunchen heerlijk bij een Mexicaans tentje. Meteen na Blythe doen we onze tweede staat aan: Arizona. Het landschap is wederom anders. De eerste grote cactussen krijgen wij te zien, de bergen worden roder, er is zand- en steengrond en grillig gevormde bergen. Af en toe zien we een kleine zandtornado de weg oversteken; echt een heel apart gezicht hoe plaatselijk die zijn. In een echt truckerscafé (Tonopah Joe’s Truckstop te Tonopah) drinken we koffie. Op de deur staat aangekondigd dat je geen wapens mee naar binnen mag nemen. Daarna op weg naar Phoenix. In Phoenix willen we persé een hotel met zwembad en dat vinden we in de vorm van de Comfort Inn (toch wel handig zo’n neverlost; we typen het adres in uit het couponboekje en we worden er direct naar toebracht). Een prima locatie om te slapen; centrale liggen aan de weg, en complete kamers met koelkast, magnetron, koffiezetapparaat, prima werkende airco en ’s ochtends een ontbijtje. 15 minuten na aankomst liggen we lekker lui in het zwembad. Uit de capitool-reisgids hebben we twee adresjes gehaald die ons wel wat lijken voor het diner. Eerst gaan we richting botanische tuinen maar die blijken net te gaan sluiten, dus dan maar meteen richting restaurant. De neverlost brengt ons er weer snel naar toe. Het eerste restaurant blijkt in het theater gevestigd te zijn en een dicht theater betekent ook een dicht restaurant, dus op naar keuze twee. Keuze twee was met de noorderzon vertrokken. Inmiddels pakte donkere wolken zich samen boven Phoenix en zagen we spectaculaire bliksemflitsen; tot regen is het echter niet gekomen. Het centrum van Phoenix zag er heel gezellig en aantrekkelijk uit zo op zaterdagavond. Hier zouden we zeker een leuk restaurant kunnen vinden. Dat dachten we althans want in heel Poenix-centrum en wijde omgeving was er niet één parkeerplaats te vinden. Na een half uur rondrijden hebben we het opgegeven en zijn uiteindelijk, totaal over-dressed, bij Denny’s beland.
Dag 5 Phoenix –-> Tucson 204 mijl/ 326,4 km
zondag 25 juli 2004

Om 6 uur loopt de wekker af en om half 7 zitten we aan het ontbijt. Hoewel wij in vele reisverslagen hadden gelezen dat een continental ontbijt niet veel voorstelde, viel dit niet tegen. Toast, muffins, donuts, appelmoes, cereals, thee, melk en vruchtensap. Vervolgens op weg naar Casa Grande. Het weer was weer warm en het uitzicht perfect. Vlak voor de Casa Grande staat een grote Wall-mart supermarkt waar we eerst wat boodschappen hebben gedaan. We namen ook meteen wat flessen wijn mee voor de avond. Bij de kassa blijkt echter dat wij deze flessen niet af konden rekenen. Het duurde even voordat wij door hadden wat er aan de hand was; tot 10 uur ’s ochtends zijn de kassa’s zo ingesteld dat ze geen alcohol kunnen scannen omdat het pas na 10-en verkocht mag worden.
Wij hadden er helemaal niet bij stil gestaan dat het mogelijk wat vreemd is om zo vroeg al drank te kopen, maar het feit dat je het niet kan kopen maakte dat wij ons toch wat alcoholistisch voelden. Verder een prima winkel; goedkoop en een erg groot assortiment.
Bij Casa Granda kun je met je nationale pas gratis naar binnen (toegangsprijs normaal $3.=). 1500 jaar geleden woonden er Hohokam-indianen in het dal van de Gilla River. Het Casa Grande is op zich heel indrukwekkend omdat het zo oud is, maar wij hebben niet zoveel met archeologie etc dus zijn wij niet zo heel lang gebleven. Toen nog maar even bij de Wall-mart de drank opgehaald en op weg naar de Biosphere 2. In Biosphere 2 zouden twee jaar lang wetenschappers opgesloten worden om afgezonderd van de buitenwereld (Biosphere 1) in een moderne omgeving levens en overlevingsomstandigheden te testen. Alle voedsel, water en lucht moesten gerecycled worden. Na vier maanden is de proef echter afgebroken door “fraude” van één van de deelnemers die computeronderdelen mee naar binnen had gesmokkeld. Big brother is op biosphere 2 gebaseerd. Een bezoek aan de Biosphere 2 is zeker de moeite waard (AAA-kaart meenemen voor korting). In het gastenboek was veelvuldig te lezen dat mensen de entree te duur vonden, maar wij vonden $19,= de moeite waard. Het is immers een uniek project en wanneer ben je nou in de buurt om het te bezoeken? Het is binnen echter wel heel warm. Door bij het naar beneden gaan bij de Savanne vooraan bij de rondleider te gaan staan, kun je een beetje afkoelen (daar is namelijk de weg naar het ondergrondse deel). Om 14.30 uur waren we in Tucson waar het blijkbaar geregend had want de straten stonden blank. Het super 8 motel had nog plaats en zo waren we voor nog geen $35,= weer een nachtje onder de pannen. Niet slecht als je weet dat er een zwembad, wasmachine faciliteit en een koelkast was.
Een halve mijl verderop hebben we bij Café Joe aan de Stone Avenue een sandwich gegeten. Een perfect adresje! Daarna wat afkoeling gezocht in het zwembad en toen op weg naar het Saguario N.P. (east) voor een autoritje van 8 mijl (Bajada Loop Drive) door een soort van cactustuin. Er stonden werkelijk prachtige exemplaren van de saguaro's, de metershoge cactussen met zijarmen, zo'n beetje hét handelsmerk van Arizona. Het moet vooral mooi zijn in het voorjaar als de cactussen in bloei staan. Doordat wij vrij laat in het park waren was het er heerlijk rustig en kwam er verschillende dieren tevoorschijn; konijnen, eekhoorntjes en blauwe hagendissen. In de omgeving van het hotel was er (natuurlijk weer) geen terras te ontdekken. We hebben daarom dan maar weer ons eigen terras gecreëerd door stoelen voor de deur te zetten en daar een makkelijk hapje te eten.
Dag 6 Tucson->Tombstone->Mexico-> Phoenix 337 mijl/ 539,2 km
maandag 26 juli 2004

Het ontbijt bij Super 8 bestond eruit dat je bij het inleveren van de sleutel een beker koffie en een donut mee kon pakken. Niet direct ons favoriete ontbijt maar genoeg voor dit moment. Om 9.00 uur waren we al in Tombstone waar we de bekende graven wilden bekijken. We konden aanvankelijk de begraafplaats niet vinden, dus gingen we het dorpje in. Tombstone dankt zijn bekendheid aan ‘s werelds beroemdste gunfight, dat van O.K.Corral. Maar voor zijn ontstaan ging het om mijnbouw. Waarschuwingen van zijn vrienden ten spijt dat hij enkel zijn grafsteen zou vinden, zocht en vond ene Ed Schieffelin in 1877 in de regio zilver. Het werd een complete rush. Tegenwoordig is het toerisme wat de klok slaat in Tombstone; alles is nagebouwd in oude westernstijl. Om 9 uur ’s ochtends is het VVV-kantoor echter nog gesloten. Overal aanplakbiljetten voor de vechtpartijen die dagelijks worden nagespeeld maar niets over de begraafplaats. Uiteindelijk vonden we de begraafplaats op enkele kilometers van het “centrum” verwijderd. De begraafplaats is wel aardig door de absurde spreuken op de stenen, maar we hadden toch wel erg veel spijt dat we hier speciaal voor omgereden waren. We hadden nog een tegoedbon voor een cadeautje bij het VVV-kantoor dus daar gingen we nog even naar terug. We zullen een gegeven paard niet in de bek kijken maar een cadeautje is wel een groot woord voor een postkaart met de geschiedenis van het dorp.  We vervolgen onze weg naar het Mexicaanse Nogales. De weg er naar toe is heel rustig en het uitzicht biedt voldoende moois voor vele fotostops. Nogales is een grensstad en bestaat uit een Amerikaans (30.000 inw) en een Mexicaans (300.000 inw) gedeelte. Het Amerikaanse deel ziet er uit zoals zoveel steden in de USA. Omdat je niet met de auto de grens over mag moeten we in de VS parkeren.We hadden echter een groot parkeerterrein verwacht en reden dus eigenlijk veel te ver door. 20 meter voor de grens zien we gelukkig een bordje om een weg te volgen als je niet de grens over wilt met de auto. We parkeren de auto een paar straatjes verderop en gaan te voet de grens over. Als toerist passeren we de grens zonder enig probleem. Iedereen moet wel langs de douane en de Mexicanen moeten ook een knop indrukken. De grens bestaat hier uit een kopie van het vroegere ijzeren gordijn (hier een hek van golfplaten en hout) dat zich als een soort Chinese muur door de heuvels slingert.
 We hadden echter een groot parkeerterrein verwacht en reden dus eigenlijk veel te ver door. 20 meter voor de grens zien we gelukkig een bordje om een weg te volgen als je niet de grens over wilt met de auto. We parkeren de auto een paar straatjes verderop en gaan te voet de grens over. Als toerist passeren we de grens zonder enig probleem. Iedereen moet wel langs de douane en de Mexicanen moeten ook een knop indrukken. De grens bestaat hier uit een kopie van het vroegere ijzeren gordijn (hier een hek van golfplaten en hout) dat zich als een soort Chinese muur door de heuvels slingert. De Amerikanen willen verhinderen dat arme Mexicanen illegaal binnenkomen. Het Mexicaanse Nogales is een totaal andere wereld dan Amerika, een enorme drukte, rommelig, vies, veel lawaai, en een overvloed van straatverkopers die je in hun winkel proberen te lokken. Dit gaat stukken minder opdringerig dan bijvoorbeeld in Turkije of China. We hadden geen Mexicaans geld bij maar we konden gewoon met Amerikaanse dollars betalen zodat we dus een echte Mexicaanse lunch hadden. Heerlijk. Daarna werden we aangesproken door een Mexicaan die sigaren wilde verkopen. Ik had het niet zo met de man op, maar Jos wilde wel mee naar zijn winkeltje waar we natuurlijk weer wat kochten. Weer op straat merkte Jos dat hij zijn bril was verloren. Door het steeds wisselen tussen gewone bril in winkels en zonnebril op straat was het ergens misgegaan. Hoe we ook zochten we vonden de bril niet meer. De zonnebril was gelukkig ook op sterkte maar toch voel je je gehandicapt. Het plezier van het dagje Mexico was snel over en we gingen weer terug richting de VS. Hier werden we langdurig door de douane ondervraagd en het leek er op dat de douanier vooral vragen stelden om het vragen stellen. Uiteindelijk mochten we toch door.
Met dat we het douane kantoor verlieten begon het enorm hard te regenen. Drijfnat kwamen we aan bij de auto waarna we terugreden naar het Comfort INN hotel in Phoenix waar we twee dagen eerder ook waren. Doordat Jos zo in het donker niets met alleen maar een zonnebril kan zien en ik liever niet wilde rijden zijn we maar niet naar het centrum gereden maar hebben wat te eten gehaald bij de afhaalchinees (Shanghai Express). Voor $ 8.50,= een complete maaltijd voor twee personen!
Dag 7 Phoenix --> Seodona --> Flagstaff 216 mijl/ 345,6 km
dinsdag 27 juli 2004

Na het ontbijt aan de receptionist van het hotel gevraagd of zij geen winkel wisten die snel een bril kon maken. Het blijkt dat de keten van Eyemaster een 1-uur service heeft. Amerika heeft echt zo zijn voordelen hoor. Omdat het vandaag weer een stralende dag beloofd te worden (en de zonnebril dus dienst kan doen) besluiten we aan het eind van de middag een Eyemasters te zoeken. Met de gouden gids functie van de neverlost moet dat geen probleem zijn.
Als eerste staat voor vandaag Montezuma Castle op het programma. De ruïnes van Montezuma Castle liggen vlak bij Interstate 17 tussen Phoenix en Flagstaff, ongeveer 150 kilometer ten noorden van Phoenix. Montezuma Castle is een vijf verdiepingen tellend bouwwerk met twintig kamers, dat tussen 1100 en 1200 gebouwd is. Het geheel zit 30 meter boven de grond in een rotswand. Het is één van de best bewaarde prehistorische Indiaanse nederzettingen van geheel Arizona. Daarna gingen we naar berggehucht Jerome; 25 jaar geleden nog een ghosttown, maar nu terug bewoond door een 400-tal mensen (vooral kunstenaars). Dit voormalig kopermijnstadje ligt als het ware op de rand van een berg. Een deel van het oude centrum is gerestaureerd. Vlakbij Jerome in het plaatsje Clarkdale ligt het Tuzigoot monument. Deze oude indiaanse nederzetting ligt bovenop een heuvel en je kunt er gerestaureerde ruines van de indianenpueblo die uit 11e -15e eeuw stammen bezichtigen. Er is een (koel) en duidelijk informatiecentrum. Na een lunch in Cottonwood vervolgen wij onze weg naar het Red Rock State Park. Dit is een park ($6,=) met prachtige uitzichten op rode rotsformaties en wandelroutes. Als je echter niet van plan met om te gaan wandelen hoef je het park niet echt in. De weg (speciale loop) er langs biedt eveneens goede uitzichten op al het moois. We rijden door naar Sedona waar we helaas niet al te lang kunnen blijven. Hier is geen eyemasters en we willen niet al te laat bij de opticien zijn, zodat er voor het donker een nieuwe bril is aangeschaft. We onthouden Sedona als plaats die we nog willen zien voor als we ooit weer eens hier zijn. Wel maken we nog een korte stop bij Oak Creek Canyon en vervolgens onze weg naar Flagstaff, gelegen op een hoogte van ruim 2.100 meter aan de voet van de San Francisco Mountains, waar we een slaapplaats vinden bij de Ramada. In de shopping mall vinden we de juiste opticien en met een uurtje wachten heeft Jos een nieuwe bril.
Gelukkig hadden ze een ruime keuze uit modellen want we waren al bang dat de échte Amerikaanse brillen zoals alles in Amerika zijn: groot. ’s Avonds rijden we naar het centrum voor een leuk restaurantje. Keuze genoeg in Flagstaff. We eten een prima steak en de bediening is een tikje overdreven maar wel goed; dan is het geven van 20% fooi niet erg.
Dag 8 Flagstaff –-> Tusayan/ Grand Canyon 144 mijl/230,4 km
woensdag 28 juli 2004


Ook vandaag liep de wekker weer om 6.00 uur af. Inmiddels begin ik wel een keer naar uitslapen te verlangen, maar iedere dag denk ik weer “niet vandaag”. Het ontbijt bij dit hotel was zeer goed en uitgebreid. Na de koelbox weer met ijs gevuld te hebben vervolgen wij onze weg naar het San Francisco gebergte. Vandaag staat op het programma het beklimmen van de hoogste berg van Arizona Humphrey’s peak (uitgewerkte vulkaan). Al van verre zien we de top liggen. Het is nog erg rustig op het parkeerterrein dus waarschijnlijk zijn er nog maar weinig mensen “boven”. Na de rugzak gevuld te hebben met flesjes water, fruit een regenjackje en een dikkere jas gaan we op pad. Beneden aan de trail moeten wij het boek tekenen zodat bekend is wie er naar boven is. De verwachting is dat de trip 9 uur duurt.
Het eerste deel van het pad ligt vol met stenen hetgeen niet echt prettig loopt, maar daarna veranderde het pad snel in een bospad. Door de behoorlijke regenval van de afgelopen dagen was de grond drassig en de boomwortels glibberig. Uitkijken dus! Het pad stijgt snel en het zonnetje laat zich zo af en toe tussen de bomen door zien. Gelukkig maar want de weersvoorspellingen waren op voorhand niet zo goed. Hoewel het pad hier goed begaanbaar is moeten we af en toe toch even rustig aandoen omdat ik het op de gekste momenten opeens eng kan vinden. Na 2,5 uur lopen zijn we het bos uit en belanden we op “the seadle”. De mensen die terugkomen lopen spreken ons moed in; het slechtst begaanbare deel moet nog komen. Gelukkig hebben we goede schoenen aan. We lopen nog een half uur door, maar uiteindelijk wordt het meer klimmen dan lopen over de rotsen/lava. Ook is er inmiddels behoorlijk veel wind gekomen. Hierop besluiten wij om terug te gaan. Jammer want we hebben toch al wat bergen beklommen en het is ons nog niet eerder gebeurd dat we op moesten geven. Beneden aangekomen ben ik helemaal kapot, terwijl Jos ondanks zijn blaar nog fit is.
Omdat het veel vroeger is dan gepland gaan we terug naar Flagstaff en beozeken Walnut Canyon. Walnut Canyon national monument ligt 12 km ten oosten van Flagstaff. Hier sleet de Walnut Creek een geul in de kalkhoudende laag die hier aan de oppervlakte ligt. De canyon is 32 kilometer lang 120 meter diep en 400 meter breed. Miljoenen jaren geleden lagen op deze plek de duinen van een woestijn. Daarna was er een zee die de kalkhoudende laag verklaart. In deze kalkhoudende laag zijn natuurlijke breuken die door wind en water erosie zijn uitgehold. Dit waren voor mens en dier perfecte plaatsen om te schuilen of hun slaapverblijf te bouwen. Het waren de Sinagua indianen die hier van 1100 tot 1250 na Christus hun woningen maakten. Onder de overhangende kalkrotsen werden links, rechts en aan de voorkant d.m.v. muren vierkante of recht- hoekige vertrekken gemaakt. In tegenstelling tot andere cliff dwellings zoals Canyon de Chelly, Montezuma Castle of Mesa Verde bestaan de woningen van Walnut Canyon uit één enkele etage. De muren bestaan uit los op elkaar gestapelde platte kalkstenen die hier rijkelijk voor hande waren. Geschat wordt dat hier rond de 100 personen gewoond hebben. Zij hadden op het plateau boven de woningen hun velden liggen waar zij maïs, bonen en pompoenen verbouwden. Op de bodem van de canyon zorgde de rivier voor voldoende water dat via steile paden door de vrouwen in kruiken naar boven werd gehaald. Ook hier zijn zo als bij alle cliff dwellings de bewoners rond 1300 na Christus zonder aanwijsbare reden vertrokken.
Prachtig gebied! Een mooi voorproefje op de Grand Canyon. Het was hier echter windstil en behoorlijk zonnig zodat we niet zo heel ver zijn wezen lopen, bovendien hadden we de kilometers van Humphreys ook al in onze benen en had Jos blaren. Achteraf kunnen we zeggen dat Walnut, in vergelijking met bijvoorbeeld de Grand Canyon, vooral heel mooi is omdat je door de kleinschaligheid de details van het landschap en de kloven kan zien zonder dat je afdaalt. Daarna boodschappen in Williams gedaan en doorgereden naar ons Quality Inn hotel in Tusayan/ Grand Canyon. Het was een mooi en groot hotel, maar bij het inchecken bleek dat het vooruit boeken in Nederland niet nodig was geweest. Buiten dat er voldoende plaats was, was het ook nog eens €40,= per kamer goedkoper geweest. Ach, je kunt niet alles van tevoren weten natuurlijk. Er was een lekker zwembad bij zodat wij even af konden koelen en onze vermoeide voeten wat rust hadden. Eén week in de VS hebben we gevierd met onze eerste hamburger bij Wendy’s (tja, de fast food ketens zijn gewoon gevestigd op een steenworpafstand van de Grand Canyon). De volgende dag wilden we graag een helikoptervlucht maken boven de Grand Canyon alleen wisten we nog niet direct bij welke organisatie. Vooraf had ik in reisverslagen goede verhalen over Papillon gelezen, maar de week voor vertrek stonden er juist veel negatieve verhalen over deze organisatie in een forum. In het hotel raden ze Papillon aan, waar we dan ook maar voor gekozen hebben. We kregen 10% korting met AAA, maar dan nog betaalden we door de $100 per persoon. We hebben nog wat tv gekeken en zijn vroeg gaan slapen.
Dag 9 Tusayan/ Grand Canyon N.P.-->Kayenta –-> 166 mijl/ 265,6 km
donderdag 29 juli

Ook vandaag weer vroeg ons bed uit want we moeten om 7.55 uur bij de airport zijn. Vroeg opstaan is echter geen probleem want we hebben toch wat onrustig geslapen met het vluchtje voor de boeg. Beneden in het restaurant wordt een goed ontbijtbuffet geserveerd en daarna hup naar papillon. De weg er naar toe is rustig, maar daar aangekomen is het al druk. Schijnbaar willen veel mensen vandaag de lucht in. Wij hebben de 'North Canyon Tour' van 25 a 30 minuten geboekt. Wanneer we de parking opdraaien, zien we de helikopters al keurig op een rijtje staan.
Na het controleren van onze reservering en het betalen worden we nog discreet gewogen; op basis van gewicht krijg je een plek in de helikopter toegewezen. Na een voorlichtings- en veiligheidsfilmpje bekeken te hebben moeten we in de wachtruimte wachten tot wij aan de beurt zijn. Kees Driehuis is ook met zijn gezin in de VS en vertrekt vlak voor ons voor een tochtje over de Grand Canyon.
Bij het instappen staat er een commerciële fotograaf die je op de foto zet. Gelukkig had Jos ergens gelezen dat als je aan het personeel vraagt een foto van jou met de helikopter te maken met je eigen toestel ze dat voor je doen; spaart toch weer $20 uit. Wij zitten met vier Belgen in de helikopter. Het zweet staat in mijn handen als we opstijgen. Gelukkig zit ik niet voorin naast de piloot, daar zul je wel de beste plaats hebben maar dan is het echt alleen maar glas rond je. Veiligheidsgordel om, grote koptelefoon op, de piloot heet ons welkom, de schroeven draaien steeds sneller, we laten de grond los en vliegen op weg naar de Grand Canyon. Is de vlucht met een helikopter op zich al een sensatie, de eerste indrukken van de Grand Canyon zijn het dés te meer! Eerst vliegen we boven de uitgestrekte bossen van het Kaibab National Forest en dan doemt plots een rand van de canyon voor ons op. Het is wat heiig maar dit wereldwonder is toch goed te zien. Op voorhand hadden we verwacht iets meer “in” de Canyon te vliegen maar je blijft er toch wel een heel stuk boven. De muziek - die we via onze koptelefoon te horen krijgen, naast tekst en uitleg – is mooi afgestemd op hetgeen wij zien en onderlijnt het volgende, indrukwekkende beeld van een immens brede en diepe canyon! De helikopter is hier slechts een speldenknop. We maken een foto van de schaduw van de helikopter om de grootsheid vast te leggen. Onder ons zien we de Colorado river. Het uitzicht is prachtig.
Het is een cliché, maar wat je hier ziet laat zich heel moeilijk in woorden vatten. We nemen heel veel foto's! Toch weer redelijk snel landen we weer op de airport. Wij zijn het er over eens: de vlucht was zeer geslaagd en zijn geld meer dan waard. Door boven de Grand Canyon gevlogen te hebben kun je je pas een voorstelling maken van de grootsheid. Daarna gaan we het Nationale Park in; nog steeds vol van het vluchtje.
De Grand Canyon is gevormd doordat enerzijds 70 miljoen jaar geleden het hele zuidwesten van de states omhoog werd gestuwd en 6 miljoen jaar geleden de Colorado rivier vanuit de Rocky Mountains zich een weg naar het zuiden baande. Doordat de rivier op een gelijk niveau bleef stromen vrat hij zich steeds dieper in het omhoog komende land. Aan de rand van de Grand Canyon, bij de North Rim, sta je op 2650 meter boven zeeniveau, de rivier stroomt hier 1800 meter lager op 850 meter boven zee. Dit geeft aan hoe diep de rivier zich in de bodem heeft gevreten. Als je aan de rand van de Canyon staat kun je allemaal verschillend gekleurde horizontale aardlagen zien.
Iedere laag geeft een ander tijdperk in de geschiedenis van de aarde weer De bovenste laag is 250 miljoen jaar oud de onderste laag is 1.8 miljard jaar oud. De Grand Canyon is gevormd doordat enerzijds 70 miljoen jaar geleden het hele zuidwesten van de states omhoog werd gestuwd en 6 miljoen jaar geleden de Colorado rivier vanuit de Rocky Mountains zich een weg naar het zuiden baande. Doordat de rivier op een gelijk niveau bleef stromen vrat hij zich steeds dieper in het omhoog komende land. Aan de rand van de Grand Canyon, bij de North Rim, sta je op 2650 meter boven zeeniveau, de rivier stroomt hier 1800 meter lager op 850 meter boven zee. Dit geeft aan hoe diep de rivier zich in de bodem heeft gevreten. Als je aan de rand van de Canyon staat kun je allemaal verschillend gekleurde horizontale aardlagen zien. Iedere laag geeft een ander tijdperk in de geschiedenis van de aarde weer De bovenste laag is 250 miljoen jaar oud de onderste laag is 1.8 miljard jaar oud.
Met onze National Parks Pass komen we vlot het park in; we kunnen meteen doorrijden nadat we een kaartje en een krantje met informatie over dit Nationaal Park in onze handen gestopt hebben gekregen. Altijd leuk en handig. In Grand Canyon N.P. mogen geen auto’s, die blijven dus achter op grote parkeerplaatsen. Pendelbusjes op gas brengen de bezoekers dieper het park in, of naar de toeristische voorzieningen. Er staan echter wel erg veel mensen te wachten en de bus is niet zo groot. We zouden nog zeker drie bussen moeten wachten voorat wij aan de beurt zijn. Het is mooi weer dus gaan we lopen (West Rim Trail).
We komen uit ten westen van Yavapai Point en zijn opnieuw onder de indruk van de prachtige uitzichten! We wandelen de trail, die bijna altijd vlak naast de canyon loopt, met regelmatig prachtige uitzichtpunten zoals Maricopa Point, Hopi Point, Mohave point. Namen die verwijzen naar het Indiaans verleden van dit gebied. Het is helemaal niet druk. Op sommige stukken zie je nauwelijks andere wandelaars. Alleen in de buurt van de uitkijkposten, waar ook de shuttlebusjes stoppen, drommen toeristen samen. Als je heel goed de diepte in kijk zie je kleine stipjes wat mensen blijken te zijn. Na een stuk gelopen te hebben nemen we de bus naar Hermit's Rest. In Nederland zouden ze hier zeker een horecagelegenheid hebben gebouwd, maar in de VS niet hoor. Een toeristische winkel waar de prijzen erg meevallen is het enige dat we aantreffen. We rijden langs de 'Village' met hotels, lodges, restaurants, shops, een visitor center, een EHBO een bank en een postkantoor en zien dan opeens midden op de weg een groot hert staan. Hij poseert gewillig dus nemen wij enkele foto’s. Iets verderop ontdekken wij een picknickplaats waar we van onze lunch genieten.
Via de lange Desert View Drive (East Rim) verlaten wet de Grand Canyon N.P. Hier zijn auto’s wel toegelaten. We stoppen bij enkele mooie uitzichten, zoals o.a. Grandview Point. De Spanjaarden zouden hier in 1540 hun eerste blik op de canyon hebben geworpen! Welke kant je ook op kijkt het is prachtig en steeds zie je weer iets nieuws en blijf je je verbazen over de omvang van deze canyon. Een aantal kilometer verderop ligt de stenen uitkijktoren Desert View, gebouwd in een natuurlijke stijl die past bij de omgeving. Hier zijn wij niet in geweest maar het moet zeker de moeite waar zijn met een schitterende panoramaview van 360° op de omgeving. Van hieruit moeten zowel de Colorado River als Painted Dessert goed te zien zijn. Via Cameron, Tuba City reden we naar Kayenta. Prachtige weg die zeker aan te bevelen is.
Zo levendig als het was aan de westkant (Flagstaff) van de Grand Canyon, zo rustig is het in het oosten. Het landschap is echter wederom prachtig. De bergen hebben allemaal verschillende lichte kleurschakeringen; geel, roze, beige. Zo anders als de Grand Canyon, terwijl we er nog vlakbij zijn. Ook hier zien we weer een zandtornado de weg oversteken. Prachtig fenomeen. Onderweg passeren we veel indianendorpjes met verkooppunten aan de weg. Wanneer we Cameron gepasseerd zijn en naar Tuba City rijden veranderd het landschap weer op slag. Nu is rood de hoofdkleur. In Kayenta aangekomen gaan we op zoek naar een hotel. Hoewel we hier toch heel dichtbij Monument Valley zijn is Kayenta echt een dorp van niets. We strijken voor $100,= neer in het Best Western. Inmiddels zijn we een tijdszone gepasseerd en is de klok een uur vooruit gezet. Het is dus opeens laat. Toch nemen we nog even een duik in het binnenbad. We eten voor $20,= Mexicaans bij Amigo aan de overkant van de weg. Prima restaurantje, goede bediening en vooral “locals”.
’s Avonds eindelijk maar eens de ansichtkaarten voor het thuisfront geschreven.
Dag 10 Kayenta –-> 286 mijl/ 457,6 km
vrijdag 30 juli

Het ontbijt is een buffet met toast, donuts, yoghurt en fruit. Het zonnetje schijnt al en er is een binnenplaats waar we kunnen ontbijten. Heerlijk! We zaten met een stel Canadezen aan tafel en hadden een leuk gesprek om deze dag mee te beginnen.Na het ontbijt zijn wij richting Monument Valley gereden. Er voor staand hebben we eigenlijk geen zin om werkelijk het park in te gaan. De verhalen over de opdringerige bevolking die hun diensten als gids aanbieden houden ons tegen en wij vertrekken zonder het vast indrukwekkende gebied bezocht te hebben. We besluiten –nu we toch tijd over hebben- om naar four corners te rijden. De enige plaats in de VS waar 4 staten op één punt samen komen. We komen langs de Valley of the Gods, met rotspartijen, die aan Monument Valley doen denken, alleen donkerder van kleur, en langs Mexican Hat. Mexican Hat heet zo omdat er een rots is die eruit ziet als een man met een sombrero op. Gewoon leuk om gezien te hebben. In het stadje Bluff, dat midden in een ware oasis is gebouwd, kunnen we tanken. De weg naar Four Corners is echt heel mooi en wederom erg rustig. Het landschap kan zomaar opeens veranderen.
Voor $3 p.p mogen we het Four Corner monument bezoeken. We gaan in de korte rij staan om een foto te maken van het punt waar Arizona, New Mexico, Utah en Colorado samenkomen. Dit punt is met een marmeren steen gemarkeerd en het is wel leuk om in 4 staten tegelijk te staan. Meer is er niet te zien dus ga je vanzelf langs alle kraampjes lopen met toeristische souvenirs. Het lijkt een soort braderie en allemaal verkopen ze hetzelfde. We vervolgen onze weg naar Moab en besluiten voor de iets langere weg door Colorado te keizen. Het landschap hier is precies Nederland: akkerland, weiland, boeren, paarden en koeien. We picknicken aan de Dolores river. Overal staan borden dat we op moeten passen voor beren en geen eten achter moeten laten. We rijden langs Newspaper Rock en Canyonlands N.P. waar we geen stop maken, hoe mooi het ook zal zijn. We zijn moe en vervolgen de weg naar Moab. Moab is een toeristische stad wat het makkelijk maakt om een motel te vinden. De kamer is niet zo heel groot, maar wel schoon en met een minikeukentje. En niet onbelangrijk: we kunnen gebruik maken van het zwembad aan de overkant van de straat. Eerst gaan we het dorp verkennen en de ansichtkaarten op de bus doen waarna we gaan zwemmen. ’s Avonds eten we in een restaurant (Zax) in de hoofdstraat. Voor $21 had ik pizzabuffet en Jos van de kaart.
Dag 11 Moab --> Escalante 306 mijl/ 489,6 km
zaterdag 31 juli

Vandaag gaan we eerst naar Arches N.P. Zelfs bij de afslag naar het park toe, weet je nog niet wat je te wachten staat. Arches ligt achter de bergen, wat de rit er naartoe indrukwekkend maakt. De weg door Arches is prima aangelegd, de bewegwijzering goed en je weet van te voren hoe lang de trail is en hoe goed de trail begaanbaar is. De Arches-gaten in de zandsteen zijn ontstaan door water dat zich in spleten en gaten verzameld en de zandsteen langzaam wegslijt. Stukje bij beetje schilfert hij af, totdat de rots volledig is doorboort. In het park vind je bijna tweeduizend Arches. 
In de zomer is het afzien in het park. De temperatuur loopt hier snel op tot wel 40°C. Dat vonden wij dus meteen hét grote nadeel van Arches; er is bijna geen schaduw in het hele park, waardoor wij veel Arches niet zijn bekijken omdat die ver van de weg afliggen. Aan het begin van de weg kom je langs de Courthouse Towers en de three Gossips. Dit zijn loodrechte rode zandsteenwanden, prachtig om te zien. Enkele mijlen verder kom je langs Balanced Rock. Je vraagt je af hoe de steen blijft liggen. Je kunt er een korte wandeling rondom maken. Van alle losse stenen op de grond hebben vele bezoekers hun eigen Balanced Rock gemaakt. Rechts gaat de weg onverhard verder naar de The Windows. Via een druk pad kun je naar nord en south Windows. De beroemdste Arch van het park is ongetwijfeld Delicate Arch. Er loopt een pad naar toe wat zeer de moeite waard schijnt te zijn omdat je alleen dan ziet hoe groot deze Arch werkelijk is. Wij hebben deze trip niet gedaan maar zijn de Arch gaan bekijken vanaf Delicate Arch Viewpoint. Ook een mooi punt, maar achteraf blijf je wel steeds denken “waren we maar,..” Maar dat hebben we niet gedaan wel zijn we naar het deel Devils Garden geweest waar verschillende trails zijn. We lopen naar Landscape Arch die met een overspanning van 100 meter de grootste van de wereld is. Je mag er niet meer zo heel dichtbij want recentelijk zijn er stukken naar beneden gevallen. In dit deel van het park vind je ook Double O Arch.
Na Arches wilden wij onze weg vervolgen naar het Dead Horse State park, volgens velen een must. Na 25 mijl zijn wij echter omgekeerd. Het ligt wel ver van onze geplande route af we moeten dus op en neer rijden. In plaats daarvan keren we terug naar Moab en gaan lunchen (buffet) bij een Chinees. Zelfs bij een buffet- waar je toch behoorlijk kunt eten- vragen de Amerikanen nog om een Doggy Bag! En alsof dat nog niet genoeg was komen ze na 5 minuten weer terug de zaak in en vragen nog om een extra pancake. Op weg naar Capitol Reef komen we langs Greenriver. Een dorp dat er vanaf de weg geweldig uitziet. Je kunt niet alles bekijken in dit grootse land dus laten wij Greenriver voor wat het is. Later zullen wij in verschillende boeken lezen dat het een echte aanrader was. We vervolgen onze weg en op de UT-24 is het uitzicht zo mogelijk nóg mooier. De bergen lijken zandduinen met op de top een uitgeslepen rand. Net zandkastelen inclusief vestingwal opgebouwd uit allemaal dunne plakjes op elkaar. We hebben werkelijk prachtig uitzicht en vragen ons af of dit misschien de mooiste weg van Utah is. Inmiddels komen er ons veel auto’s tegemoet vanaf Lake Powell met jetski’s etc. Even twijfelen we of we toch niet Capitol Reef over zullen slaan en via Lake Powell naar Bryce zouden rijden. We doen het echter niet. Achteraf zeggen we “gelukkig maar”. De weg naar Capitol Reef blijft bijzonder mooi met licht gele zandrotsen waar je dicht tussendoor rijdt, zoals bij de Fermont River. Waar je bij andere Nationale Parken direct door had dat je het park betreed is het bij Capitol Reef niet duidelijk. Nergens een ranger, nergens een bord, nergens een ticketpunt; behoudens bij de “uitgang”. Capitol Reef N.P. is een smal langgerekt park rondom de zogenaamde Waterpocket Fold. De vele kleuren zijn ontstaan doordat over een periode van honderden miljoenen jaren diverse lagen van sedimenten zijn afgezet in zeeën, vlakten, woestijnen enz. Ongeveer 65 miljoen jaar geleden begon het land te stijgen waardoor de diverse lagen werden verbogen in een gigantische vouw; dat is ook hoe je Capitol Reef vanuit de lucht ziet als een lange vouw in de aardkost. Capitol Reef is vooral mooi doordat je overal zo heel dicht langs de wanden en rotsformaties rijdt. We maken een wandeling naar de Natural Bridge. De wandeling is niet lang en de weg goed begaanbaar.
Na Capitol Reef verlaten te hebben kwamen we in het Dixie Forest, dat behoorlijk hooggelegen is en daarmee synoniem is voor mooie panoramaviews en overzichtsfoto’s. De weg gaat naar Boulder en het uitzicht is spectaculair en divers. Bij Calf Creek bevindt zich een camping bij de 38 meter hoge waterval. Dat moet een perfecte plaats zijn om je tentje op te slaan. Wij willen voor het donker in het hotel zijn dus gaan wij niet kijken maar rijden verder. De weg vervolgt naar Escalante. Ik heb het als bijrijder prima naar mijn zin. Het is ontspannend en ik kijk mijn ogen uit. Jos, die op de weg moet letten, zit er wat minder ontspannen bij. Hij vindt het vermoeiend rijden. Buddah nabij Moab (UT) De “highway” is behoorlijk bochtig en op veel plaatsen zonder vangrail en met steile hellingen, wat maakt dat je goed moet opletten. Uiteindelijk kwamen we voor het donker in Escalante aan. Een dorp van niets. We hebben niet lang om heel lang naar iets op zoek te gaan dus kiezen we voor een kamer in het eerste motel dat wij tegenkomen; D-motel. Hoewel het schoon was, is het geen aanrader. Alle “luxe” die wij inmiddels gewend zijn als föhn, koelkast, ijsmachine en zwembad ontbreken hier. Verder was het wel erg oud, rook het wat muf en was het aan een goede opknapbeurt toe. We gingen eerst nog wat kleine boodschappen doen bij de plaatselijke supermarkt en gaan vervolgens eten bij Cowboy Blue. Ondanks dat we hier in Utah zitten kunnen we gewoon een biertje en een wijntje krijgen. Zo slecht is het hier dus niet.
Dag 12 Escalante --> St. George 234 mijl/ 374,4 km
zondag 1 aug 2004
De wekker loopt deze ochtend om 6.30 uur af om Bryce N.P. te gaan bezoeken. Uiteindelijk vertrekken we pas om 7.45 uur omdat het wat druilerig weer is met donkere wolken aan de hemel. Bryce is 45 minuten verder dus hebben we goede hoop dat we de zon tegemoet gaan. Onderweg is het weer heel rustig op de weg. Zelfs zo rustig dat er vlak voor onze auto een hert de weg oversteekt. Goed begin van deze dag. Onderweg wordt het steeds droger en tegen de tijd dat we bij Bryce aankomen is het helemaal droog. Wel is het dan nog erg koud dus tijd voor een warm “rangers ontbijt” bij het restaurant bij de ingang van Bryce. Bij de ingang van het park hoeven we weer alleen ons pasje te laten zien en krijgen wij weer de inmiddels bekende krant en folder; alleen ditmaal van Bryce. We zien twee “eekhoorntjes” op de weg, later zou blijken dat dit prairiehondjes zijn. Bryce dankt zijn kleuren aan een laag zandsteen waar verschillende soorten mineralen in zitten. Het is een laag in de grond die hier aan de oppervlakte komt, door erosie van wind en water is het zachte losse zand weggespoeld en bleven de hardere lagen in de vorm van zuilen (hoodoos) staan. Het park, een plateau, ligt op zo'n 3000 meter hoogte. In dit park zijn wel 80 km paden om te wandelen, van makkelijk tot moeilijk. De mooiste, wellicht ook de meest bewandelde trails, zijn de Queen's Garden Trail en de Navajo Loop Trail. Wij combineren beide, met vertrekpunt bij Sunrise Point, waar we ook de auto hadden geparkeerd. We worden getrakteert op een bijzonder panorama in warme roodtinten.
Het pad daalt af tussen de gekleurde rotspilaren en brengt ons in de canyon. Deze toegankelijkheid maakt Bryce Canyon juist zo aantrekkelijk. Na het fantastische bovenaanzicht kan je hier de kloof te voet verkennen, de hoodoos aanraken, je verwonderen over dit doolhof van oranjerode spitsen, die het meest lijken op de torens van een sprookjeskasteel. Na een flinke afdaling volgt er natuurlijk een fikse klim. Wij volgen nu de Navajo Loop, die steil naar boven zigzagt tussen rotsen en kloven, om terug bij Sunset Point uit te komen. In de kloof was het wel heel druk met andere bezoekers zodat het eigenlijk niet mogelijk was om een foto te maken zonder dat er weer iemand nét voor de camera langsliep. De wandeling is werkelijk een aanrader! Dit landschap moet je niet alleen zien, maar tevens ondergaan het geen prima kan door er tussendoor te lopen. Hoewel wij gelezen hadden dat je 2 a 3 uur zou doen over deze wandeling van 5 kilometer waren wij met 1,5 uur weer terug. Waarschijnlijk had dit er alles mee te maken dat het nog niet zo warm was, want ik kan me voorstellen dat in de middag het hier heel warm kan zijn.
Aan het einde van deze trail krijg je een mooi uitzicht op het amfitheater. Doordat Bryce zo hoog ligt kun je bij helder weer erg ver kijken. Bij Farview point heb je een ander overzicht op Bryce en kun je ook de naburige plateaus zien tot zelfs de Grand Canyon North Rim. Bij Natural Bridge kun je een brug zien, niet gevormd door water maar door bevriezing en wind erosie. Bij Rainbow Point kun je naast de hoodoos genieten van een spectaculair uitzicht. Door de heldere lucht kun je ook hier ver kijken. Op zeer heldere dagen tot in New Mexico...meer dan 200 mile. Dat uitzicht zit er voor ons vandaag niet in. Op Internet hadden we al vaak de vraag gelezen; wat is mooier Bryce of Arches. Je leest de vraag en de verschillende antwoorden en verder niets. Terwijl als je in beide parken geweest bent de vraag vanzelf weer boven komt. Jos kiest Arches en ik ga voor Bryce. Het gebrek aan schaduw in Arches vind ik een te groot minpunt. Het was immers de reden dat wij niet alle Arches hebben bekeken hebben die wij wilden zijn Maar ik kan me voorstellen dat als je wat vroeger in het jaar gaat, Arches een goede kanshebber is. Twee parken die eigenlijk niet te vergelijken zijn. Bryce heeft iets te bieden dat je niet snel elders ziet; maar biedt het prachtige uitzicht dan wel meteen in overvloed. Arches heeft zijn schatten wat beter verstopt.
We vervolgen de weg naar Zion N.P. Zion Canyon is ontstaan door de Virgin River. De rivier deed er miljoenen jaren over om Zion Canyon te vormen. De vredig lijkende rivier kan na de winter en na een zomerse onweersbui wild te keer gaan, per dag worden er dan honderdduizenden m³ rots en zand meegesleurd. Daar komt nog eens bij dat het zandsteen, waaruit de rotsen bestaan, veel water bevatten, hierdoor vriezen in de winter grote stukken rots kapot en storten in de canyon. Door de honderden meters hoge verticale rotswanden is de canyon een beschutte plek. De rivier en de poreuze zandstenen rotsen, die enorme hoeveelheden water kunnen vasthouden zorgen voor een vochtrijk leefmilieu waar planten goed gedijen. Om 15.00 uur komen wij aan bij de oostelijke ingang van het park, Hier is de rots die bekend staat als Checkerboard Mesa, het lijkt alsof er iemand een ruitjes patroon in gekrast heeft. Het zijn versteende zandduinen die door de ontelbare jaren lange erosie bedekt zijn met horizontale en verticale scheuren. De weg gaat verder en je komt door twee tunnels. Vlak voor de tweede tunnel stoppen wij voor een korte wandeling in de miezerregen. De weg moet ons leiden naar een overzichtspunt (Canyon overlook). Beneden stond dat deze trip van 1 mijl 1 uur zou duren en in de categorie moeilijk viel. Alleen die wetenschap beïnvloed je als je gaat lopen; schijnbaar moet je heel voorzichtig zijn. Het pad is echter breed en goed toegankelijk. Het enige lastige moment was toen wij een houtenbrug moesten passeren die boven de kloof hing. Ik ben niet zo’n bruggenmens en vond dit best eng. De kinderen op de route vonden het allerminst eng. Met 20 minuten waren wij boven bij het uitzichtpunt. Het uitzicht is schitterend. In de linker rotswand kun je een van de vijf ramen zien die in de tunnelwand zijn uitgehakt. Inmiddels was de regen al weer opgehouden en was het zelfs warm geworden en stonden we te puffen in ons jasje. De miniregenbuitjes vinden wij echt bij de VS –of althans deze vakantie- horen. Het zal bestwel eens echt regenen, maar behoudens de bui in Nogales hebben wij nooit langer dan 5 minuten regen gehad.
Bij de auto aangekomen vervolgen wij onze weg via een lange en donkere tunnel. Omdat het zo smal in de tunnel is mag er maar in één richting verkeer door en moeten bestuurders vanaf de andere kant wachten. Het laatste voertuig krijgt een korte stok mee die aan de andere kant afgegeven moet worden, zo weet men welk voertuig als laatste de tunnel passeert. Na de tunnel gaat de weg met een aantal haarspeldbochten stijl omlaag het dal in.
Ook Zion kent shuttlebusjes vanaf het visitorcenter die je moest gebruiken als je naar de kloof wilt. Alleen als je in Zion lodge logeert mag je met de auto verder. De busjes moeten om de 6 á 10 minuten komen, in de praktijk komen ze om de 3 minuten. Veel beter geregeld dan in de Grand Canyon. We twijfelen wat over de te nemen route. Het is immers al half 5 en we willen niet al te laat aankomen in St. George, waar we willen overnachten. Een trail zit er dan ook niet in. We hebben dus de shuttlebus genomen en zijn richting Zion lodge gereden. Zion N.P. is bij de rivier een heel groen park vol met bomen. Hoger de bergen op zijn er de bekende rode tinten. Het geeft vooral de indruk van een recreatiepark; picknick en een boswandeling. Het moet een prima plek zijn om zomaar een paar dagen te relaxen in de schaduw. Maar ook hier kan het –zeker tijdens de trails erg warm zijn. In die zin ziet het er wat verraderlijk uit. In St. George aangekomen vinden we in het boekje een coupon van Economy Lodge. Een kamer met koelkast, gebruik van zwembad en een ontbijtje bij de Mc. Donalds. Dat lijkt ons wel wat!
Zonder goed om ons heen te kijken gaan we de office binnen en nemen een kamer. Net als op andere plekken vroegen wij niet vooraf of we de kamer mochten zien. De kamer was een klein appartement met een eethoek, bank, aparte keuken en kledingkasten. De keuken beschikte over een koelkast waar we alleen onze fles water in durfden te bewaren als deze in een plastic zak zat (niet dat dat wat helpt) verder liepen alle elektriciteitsdraden los van het plafond. Ach, het was maar voor één nachtje. We gingen eerst naar het washok omdat we nu toch wat klein spul wilden wassen. De weg daarnaar toe over de galerij maakte duidelijk dat bijna alle appartementjes permanent bewoond waren. Het zag er allemaal even smoezelig uit; schreven gordijnen, volle asbakken en overal blikken bier en veel mensen. We hebben snel de kleding in de wasmachine gedaan en zijn toen bij Taco Bell eten gaan halen om in de kamer op te eten. De indruk die we van onze buren hadden gekregen maakten dat wij onze spullen niet echt lang onbeheerd achter durfden te laten. Wel zijn we – zondagavond 20 uur – nog even naar de Wallgreens geweest om de digitale foto’s op cd-rom te laten zetten. Er zat een indexprintje bij de foto’s en het werd ons al meteen duidelijk hoe lastig het is om te herleiden welke foto waar precies genomen is. Alles lijkt op elkaar! Verder werd duidelijk dat onze camera maar heel eenvoudig is en dat de zoom niet écht heel dichtbij haalt. We nemen ons voor om vanaf nu op te schrijven welke foto waar gemaakt is. Hoewel we toch al heel veel gezien hebben liggen we twee dagen voor op ons oorspronkelijke programma. Voor morgen zien we drie opties; nog een dagje Zion want daar hebben we nog niet echt veel van gezien, alvast naar de Hooverdam en Lake Mead of in de omgeving van St. George gebieden waar vulkanistische activiteit is geweest bekijken. We kiezen voor de eerste optie: terug naar Zion!
Dag 13 St. George --> Zion --> Mesquito 120 mijl/ 192 km
maandag 2 aug 2004

Vandaag uitgeslapen tot half 8 en op het gemak ingepakt. Bij het uitchecken blijkt het ontbijt van Mc. Donalds niet meer aangeboden te worden. Wij vinden toch minstens dat dat gisteren bij het inchecken gezegd had moeten worden. Mevrouw wist het verder ook niet zo goed dus moesten we op haar man wachten. Hierdoor ging de deur naar het privé-deel open en zagen dat de eigenaars zelf met matrassen op de grond in een wel erg kleine ruimte sliepen. Oei, dan voel je je wel even zeurderig dat je om een ontbijtje vraagt. Na 10 minuten verscheen de man en na een kleine discussie ging de vrouw bij het er naast gelegen motel twee bonnen voor de Burger King halen. Jos raakte zodoende wat met de man aan de praat: we moesten immers nog even uitvogelen waarom al die appartementjes permanent verhuurd zijn. De man vertelde dat hij dit motel 7 jaar geleden over had genomen. Toen bestonden de permanente huurders uit prostituees en drugsdealers, maar die had hij er inmiddels uitgewerkt (?) en nu verhuurde hij aan mensen die (tijdelijk) in de regio werkten. Na de bonnen gekregen te hebben zijn we om een breakfast borrito en jus d’orange gegaan en daarna weer op weg naar Zion. We nemen de shuttlebus over de Scenic Drive tot het eindpunt aan de Temple of Sinawava voor een trail. De Riverside Walk volgt de Virgin River. Hier kun je goed zien dat de Canyon steeds smaller is geworden. Links en rechts rijzen wanden van dieprood zandsteen de hoogte in. Wat meteen opvalt, is dat het hier een stuk vochtiger is. Onder aan de rotsen drupt en stroomt het water uit de rotsen. Dit komt doordat de zandsteen, die vol met water zit en er een breuk in de steen zit het water komt door de breuk naar buiten en loopt langs de wand omlaag. Het is een makkelijke wandeling van zo’n 2 mijl. Opmerkelijk was dat de weg er naar toe heel rustig was en aangekomen bij het punt waar het officiële pad eindigt omdat de kloof te smal wordt voor een pad, is het een verzamelplaats van toeristen in het water. In principe zou je nog verder kunnen lopen door de rivier naar de spectaculaire Narrows waar de kloof steeds smaller wordt. Hier is er géén pad meer, alleen nog het water van de ondiepe Virgin, stromend tussen steile rotswanden. Naargelang de weersomstandigheden is het toeristen toegelaten verder stroomopwaarts door het water te waden. Maar dan heb je wel stevige schoenen nodig en liefst ook nog een goede stok om je evenwicht te bewaren op de gladde, scherpe keien.
De andere wandeling die we gemaakt hebben was kort maar stijl. Daarna wilden we met de shuttlebus naar de Goto gaan voor een picknickje maar in de bus aangekomen werd er door de chauffeur meegedeeld dat het inmiddels bij het visitor center regende. Aangezien Gotto geen overdekte picknickplaats heeft zijn wij doorgereden tot Zion Lodge. Daar kwamen we gelijk met de regen aan. Het was een heftige, maar Amerikaanse, bui. 10 á 15 minuten en het was over. Gelukkig zaten wij droog. Omdat wij niet echt in konden schatten hoe het weer zich verder zou ontwikkelen zijn we het park uitgegaan en hebben geen andere wandelingen meer gemaakt.
We zijn doorgereden naar Mesquito in Nevada. Dat betekende meteen 1 uur tijdwinst. Op de kaart was het een kleine plaats met een gunstige ligging ten opzichte van Las Vegas en Lake Mead; daar moet toch wel een hotel te vinden zijn? Mesquito blijkt echter een voorproefje op Las Vegas te zijn. Overal Casino’s. Daar moet de winst dan ook vandaan komen wat maakt dat de hotels érg goedkoop zijn. Wij hadden voor $22,= excl. tax een kamer in het Virgin River hotel. Het hotel had twee zwembaden, dus daar hebben we er maar meteen één van uitgeprobeerd. ’s Avonds in het hotel van een buffet gegeten en toen nog wat kwartjes in de slotmachine gegooid. De terugverdiende inzet pakten we die er meteen van af. Uiteindelijk hadden we $25,= winst. Dat is veelbelovend voor Las Vegas!

 
Dag 14 Mesquito Las Vegas 198 mijl/ 316,8 km
dinsdag 3 aug 2004

Het plan is om ’s ochtends wat te relaxen bij Lake Mead om vervolgens via de Hooverdam aan het eind van de middag in Las Vegas aan te komen. De weg naar Lake Mead voert door de woestijn. Wij hadden ons verder niet georiënteerd op Lake Mead dus wisten we op voorhand niet waar het het mooist zou zijn. Als eerste zagen wij “Overton Beach” aangegeven. Daar aangekomen was een parkeerplaats aangegeven voor het strand. De parkeerplaats hebben we kunnen vinden. Het strand echter nooit. Dit was echt een heel vreemde gewaarwording. Noemen ze de overgang van land naar water al strand? Dit was echt geen plek om neer te strijken dus zijn we weer verder gereden naar het volgende punt: Echo Bay. Dit deel van het recreatiegebied is erg in trek bij zeilers. Verder was er dan ook niets; geen terras, geen strand. In Nederland zouden ze ieder stukje grond bij een zeilschool benutten voor de horeca. Hier niet. We reden dus maar weer verder,… Niet ver voor de Hooverdam werden er verschillende “overlook” punten aangegeven die ook echt de moeite waard zijn. Uiteindelijk vlak voor de Hooverdam kwam pas het strand! Het was er helemaal niet druk, terwijl het toch prima strandweer was. Er lagen wel erg veel stenen op de bodem dus heeft het pootjebaden niet echt lang geduurd. De Hooverdam,gelegen op de grens van Nevada en Arizona, werd in de jaren 1920 in de Coloradorivier gebouwd en geldt als een van de bouwkundige wereldwonderen van de vorige eeuw. Groots en indrukwekkend bouwwerk.Het was er wel erg druk, terwijl de weg daar juist erg smal is. Na een uurtje doorgereden naar Las Vegas waar wij om half 5 waren. Doordat het redelijk dicht bij het bewoonde gebeid van de Hooverdam ligt, heb je –komend vanaf de Hooverdam- niet echt in de gaten dat Las Vegas midden in de woestijn ligt. Op de plaats waar Las Vegas is gebouwd waren begin 19e eeuw een aantal bronnen midden in de woestijn. Er leefden wat indianen en een aantal mormoonse boeren. Na het voltooien van de spoorlijn tussen Los Angeles en Salt Lake City kwam Las Vegas wat meer tot leven. Tot 1931 was gokken in Nevada verboden. Na de legalisatie kwamen de arbeiders die werkzaam waren bij de bouw van de Hooverdam massaal naar Las Vegas om hun loon te vergokken. In de jaren 40 werden de eerste hotel-casino's gebouwd, dit was het startsein voor de maffia die het grote geld rook. In de jaren 80 werd de maffia door de FBI de stad uit gewerkt. Eind jaren 80 brak het tijdperk van de themacasino's aan. Aan de strip (Las Vegas Boulevard ) liggen alle bekende casino’s en deze straat wordt alsmaar verder de woestijn in volgebouwd. Steeds groter en fantasievoller wordt er gebouwd. Oude casino's worden gesloopt, om plaats te maken voor mini pretparken. Het is leuk om te zien hoeveel moeite wordt gedaan om klanten naar binnen te lokken. Je stapt op de rolpaden die vanaf de straat naar de ingangen lopen en je gaat een andere wereld binnen. Hier draait alles 24 uur per dag.We vonden een hotel in een zijstraat van de Strip, net naast de MGM; het Rodeway Inn. We waren benieuwd wat de prijs van de kamer was zonder het inleveren van een coupon. De beste deal bleek $ 45,= te zijn. Toch maar een coupon inleveren dus want toen was er opeens een kamer voor $35,=. Het hotel voldeed aan al onze eisen: dicht bij de strip, gratis parkeerplaats (geen probleem in Las Vegas) en een zwembad. We wilden eerst maar even afkoelen in het zwembad. Helaas bleek het zwembad kapot te zijn; wat wel een beetje vreemd was dat ze dat niet bij het inchecken hadden gezegd. We hadden expliciet naar het zwembad gevraagd. Maar omdat het morgen weer gemaakt zou zijn deden wij niet moeilijk en gingen maar voor een eerste verkenning naar de Strip. Het ene hotel is werkelijk nog groter en mooier dan het andere. De $5,= die in de slotmachine verdween kwam er niet meer uit. ’s Avonds zijn we een kijkje gaan nemen in het Circus Circus hotel. Er zit een complete kermis in dit hotel. We zijn meteen in één van de vele restaurants een hapje gaan eten.
Dag 15 Las Vegas 20 mijl/ 32 km
woensdag 4 aug 2004

Voor het eerst deze vakantie de wekker niet gezet en uitgeslapen tot 9 uur. ’s Ochtends hebben we de BELZ-factory outlet bezocht aan de zuidelijke kant van de Las Vegas Boulevard en later nog de Premium Outlet. De eerste is geheel overdekt en voorzien van airco. De tweede is meer van het type “Batavia stad”. Om de hitte een beetje buiten te houden, houden alle winkels de deuren dicht wat minder uitnodigt om gewoon even binnen te lopen. De outlets zijn aardig maar wij zijn niet écht onder de indruk. Tijdens het middaguur zijn wij gaan lunchen bij Bourder Station. Natuurlijk weer zo’n immens buffet. Tegen vier uur zijn wij terug in ons hotel en willen wel gaan zwemmen. Helaas blijkt het zwembad nog steeds niet gemaakt te zijn. Dat wordt nu toch wel echt vervelend want door de hitte is het anders buiten niet uit te houden. Jos vraagt de manager te spreken om zo te horen hoelang dit nou echt gaat duren. De manager vindt het ook vervelend maar morgen is het echt gemaakt. Als dat niet zo is zouden ze kijken naar een vorm van compensatie. We blijven de rest van de middag maar op de kamer lezen. ’s Avonds gaan we de Strip maar eens écht verkennen. Het M.G.M.Grand hotel is naast ons gevestigd en met 5000 kamers één van de grootste hotels. Nadeel van die grote hotels is dat de parkeergarages ook héél groot zijn en het niet anders kan dan dat je heel ver met je koffers moet slepen. We hebben in dit hotel vooral wat in het casino gekeken (en gespeeld). Achter het hotel schijnt een themapark te zijn en in het gebouw zelf een arena waar de belangrijkste bokswedstrijden plaatsvinden. In het casino is een groot podium waar de hele dag en avond bands optreden. Tegenover M.G.M. ligt New York (foto); dat een miniatuur is van Manhatten. Aan de voorkant staat het vrijheidsbeeld, met op de achtergrond een stuk of tien wolkenkrabbers. Langs de strip is de Brooklyn Bridge nagebouwd en aan de voorkan een achtbaan. Voor het Mirage kun je een nagebouwde vulkaan aanschouwen. De vulkaan is in een meer gebouwd en spuwt om de 15 minuten vuur en water. Echt heel knap gemaakt. Treasure Island is gebaseerd op de piraten tijd. Voor het casino leveren een piratenschip en een Brits fregat een ware zeeslag. Dit hebben wij dus iedere keer gemist maar het schijnt heel mooi te zijn. Het Bellagio is een luxe hotel dat geïnspireerd is op de mediterrane sfeer van het oude Italië. Binnen is voor een deel een erg mooi glazen bloemenplafond foto). Voor de okerkleurige gebouwen ligt een 3 ha groot meer waar op geregelde tijdstippen honderden fonteinen beginnen te spuiten op de maat van prachtige muziek. Mist- en lichteffecten verhogen de spektakelwaarde. De fonteinen gaan zeer hoog en wiegen ook mee op het ritme. Erg mooi gemaakt en de combinatie van het zien én horen maakt het indrukwekkend. The Venetian is een replica van Venetië. Als je door de straten van Venetië loopt langs de dure shops kom je op het grote Sint Markus plein uit.Tegen het plafond is een blauwe hemel geschilderd, hierdoor lijkt het of je echt buiten bent. Langs de Strip een stukje 'Canal Grande', waar men een gondel kan huren. Paris is een miniatuur van Parijs. De Eifeltoren steekt hoog boven de straat uit. In het casino lijkt het of je door de straten van Parijs loopt en in de lobby lijkt het of je onder de Eifeltoren door loopt. En niet onbelangrijk: buiten is een terras. Enige nadeel was dat alle stoelen bezet waren. Als wij er een vrije plek hadden gevonden waren we vast en zeker ook heel lang blijven zitten. Heerlijke plek om buiten te zijn en mensen te kijken. Het Luxor is gebaseerd op de Egyptische oudheid. Het casino is in de vorm van een piramide gebouwd. Voor het gebouw ligt een replica van de sfinx. Al met al een heel geslaagde avond waarbij het enige minpunt de opdringerige mannen op straat zijn die je op een sissende manier aanspreken om kaartjes uit te delen van aantrekkelijke(?) dames mét telefoonnummer. Echt heel irritant.